امشب من و «بنان» و خدا گریه می کنیم

در اوج دیلمان و دعا گریه می کنیم

امشب خدا به حال من و بندگان خویش

ما هم به حال و روز خدا گریه می کنیم

با دفتری گذشته ی خود را ورق زنان

یک مشت شبه خاطره را گریه می کنیم

باران گرفته شهر پر از ضجه ی خداست

ما هم شبیه پنجره ها گریه می کنیم

از درد برده ایم به نزد خدا گله

از دست کارهای خدا گریه می کنیم

گندیده هر چه گوش و کپک بسته هر چه چشم

امشب بدون این که صدا…گریه می کنیم

از صالح سجادی...

تیرهوایی بی خطر 

تو 

آسمان را کشتی ! 

 روز به سختی از زیر در

از سوراخ کلیدها به درون آمد

اگر دست من بود

به خورشید مرخصی می دادم

به شب اضافه کار !

سیگاری روشن می کردم و

با دود

             از هواکش کافه بیرون می رفتم...

از گروس عبدالمالکیان....

ببین که من چگونه به دنیا می آیم 

از ابتدای ِ جسم

ببین که من چگونه زمان را –

                که خطی محدود است

در چشمهایم وسعت می دهم

ببین که من چگونه خانه های پوسیده ی ِ تکرار را

پشت ِ سر می گذارم

و به اَصلی ، واصِل می شوم

که در انتهای صمیمیت ِ پرواز قرار دارد

*

هوا ، هوا ، هوای تازه

که پیله های ِ ملامت را

                به خود جذب می کند

و زیر ِ تاجهای کاغذی خورشید

و جشن ِ بادکنک ها

پروانه ی  ِ نازا را بارور می سازد

ببین که من چگونه مُشوش

به یگانه ترین پنجره ی ِ انتها ، چشم می دوزم

و بیدار می مانم که میوه ها برسند

و کوک ِ ساعتها برسند

و زنگ ِ در به صدا در آید

شاید تقاطع ِ دو خط

یا مُبادله ی ِ یک نگاه

به آن نقطه رسیده باشد

آن نقطه ای که من ، میان ِ کوچه های شَبدَر ِ وحشی

آواز ِ ناتمام ِ تو را کشف می کنم

و برگهای سستی ِ انگشتانم را

به شاخه های تَناورت پیوند می زنم

که سبز ِ سخت شَوَم

درخت شوم .

به کاغذ و قلم زیر صندلی ولو ات 

اتاق گم شده در بوی تند آب جوات

به سقف پر ترک و لامپ های کم مصرف

به لختیِ دیوار بدون تابلوات

نگاه میکنی و.... دست میکشی آرام

به چند نامه ی برگشت خورده در کشوات

نگاه میکنی و بی هراس میرقصند

دو تا مگس در بشقاب لوبیا پلوات

شماره میگیری :بیست و دو...دوصفر...چهار...

وبوق اشغال و چند بار الو... الو ات

شبیه عقربه ی ساعتی شکسته شدی

که دستهای کسی می کشد عقب –جلوات

دلت خوش است به دنیای دانته وناباکوف

وچند جلد از جرج اورول و میشل فوکوات

دلت خوش است به مارسل پروست و ژاک پره ور

به چند تا کپی از جان هیوستن و اُزو ات

میان آینه لبخند میزنی به خودت

و میروی به سراغ لباس های نو ات

میان آینه وا میکنی دهانت را

وسرفه های تفنگ کالیبر بیست و دو ات...

 از حامد ابراهیم پور..

عوض کردنِ مدامِ کانالای تلویزیون !

قیافه هایی رُ می بینی که هیچ کدوم واقعی نیستن !

با یه وحشتِ واقعی شاخ به شاخی !

بجنب !

بجنب !

بیشتر !

کمتر !

صورتا بهت فرمون می دن !

اونا رُ با چی پر کردن ؟

چه جوری جا شدن تو اون شیشه ؟

کی چپوندنتشون اون تو ؟

چیزی نیست ؟

تو این دنیا

این دنیا...

اینا مردمِ من نیستن

مردمان من کجا رفتن؟

.

از چارلز بوکوفسکی..

ترجمه یغما گلرویی..

.

.

از شعر و دنیایی که میازمش