حالا که رفته ای

کنارش می نشینم

گریه نمی کند

دستش را می گیرم

گریه نمی کند

به پایش می افتم

گریه نمی کند

نکند اتفاقی افتاده است

که شعر گریه نمی کند..

رفتن 

آمدن

رفتن

آمدن

رفتن

آمدن

رفتن

آمدن

رفتن ...

دریا هم نمی‌فهمد

چه می‌خواهد...

از شعر و دنیایی که میسازمش.

کنسرتو کلاسیک عشق                                                                  

 سالن غرق در سکوت شده است .تنها صدای پلک نزدن ده ها و یا هزاران جفت چشمی که به او خیره شده است می آید و او ، در میان آن همه تاریکی در زیر نوری ایستاده است ،موهایش را روی یک شانه اش انداخته است و سازش رو روی شانه ی دیگرش قرار داده است و ایر در سل مینور باخ را پیش آن همه چشمان باز با چشمانی بسته به اجرا در می آورد...                                                                                     

آخرین نت هم که اجرا شد چشمانش را باز می کند ..می شد برق قطره های اشکی را که از انتظار خسته شده بودند دید..سازش را از روی شانه اش پایین می آورد و آرام آرام صحنه را در لا به لای سوت و تشویق تماشاگران ترک می کند تا از آن همه چشم مبهوت و خیره تنها گونه هایی خیس از سالن بیرون برود..                                    

زن سازش را درون کیفش می گذارد بارانی اش را بر تن می کند ودر میان رقص قطره های باران در میهمانی شب سالن را ترک می کند اما پیش از آنکه به راهش ادامه دهد بر میگردد و به تبلیغ بزرگی که بر بالای درب ورودی قرار داده شده بود نگاه می کند....

                          کنسرتو کلاسیک عشق....                                          

در کوچه...

          طوری از روی برگ های پاییزی می گذرم....که حتی رنجور ترین آنها از برای درد ناله ای سر ندهد...فکر می کنم این محترمانه ترین قدر دانی ای است که  در جواب آن خاطرات خوبی و آن زیبایی هایی که برایم رقم زده اند می توانم برای آنها مرتکب بشوم...

لب پنجره...

لب پنجره نشته ام...زل زده ام به غروبی که در حال غروب کردن است....کاغذ و قلمی در دستانم منتظرند...منتظر حرکتی ازسوی من..اما من چگونه می توانم وصف کنم زیبایی بی چون و چرای غروب را...قطره ی اشکی از چشمانم می لغزد و سطح کاغذ را تر می کند و کاغذ ،از دستانم می افتد...گویی منتظر همین لحظه بود...گمان می برم این شاعرانه ترین وصف غروب باشد...نمی دانم...به هر حال هرچه باشد من گیج شده ام،چرا که خدا هم از این سوال متعجب شد...این سوال که...

                                    غروب زیباتر است یا پاییز؟!؟!    

 گاهی اوقات..

                آنچنان دلم برایت می گیرد...

                             که به زور می توانم بغضم را سراپا نگاه دارم....

اما بغض من شیطان است...

                           با قلقلک مرا از پای در می آورد..

                                                              و آن زمانست که بی مهابا خود را می شکند..

او چه میداند که با شکستنش مرا هم خرد می کند...

                                                آنقدر خرد که گاهی نمی....

                                                                  تو...

                                                                       ا...

                                                                           ن...

                                                                               م...

                                                                                جم....

                                                                                                           له...

                                                                                                            ام...

                                                                                                                را...

                                                                                                                    ...